Çok uzattım yaşamayı, biliyorum.
Bilmediğim, seni nasıl seviyor olmaklığımdı.
Olmadığım zamanlardaki yoksunluğum,
Kokumun tenindeki izlerini örtmek içindi – maya.
Sonra telaşla baktım da sana,
Dingin ve sessiz süzülüyordu sözlerim yanaklarından.
Çok uzaktım yaşamaya, biliyorum.
İçim dışıma küsmüştü,
Dışım neredeydi kimse bilmiyordu.
Ölümün Eros’tan, yaşamın Thanatos’tan öğrenecek nesi vardı?
Apriori seviyordum seni, aposteriori terkediyordun beni,
Günün hep o aynı saatinde,
Günün o en müphem vaktinde.
Tasavvurumdun işte istememe,
Öylece, bilgimi arzumla sundum sana.
Sen istedin, Platon’un vahşi siyah atıydı bedenim,
Çıkıp giden, çekip giden ruhumun,
Bir deniz dibi sürüngeniydi sürgün hapishanesi.
Ah Lolitam! Yeter sebep ilkem benim!
Zorunluydum ben sana!
Cupio ergo sum!
Alper Hasanoğlu
