Kızım öleli bir yıl oluyor. Siz bana ilk seanslarımızdan birinde, ben bu acının dayanılmaz olduğunu söylediğimde, beynin biz isteyelim istemeyelim kendini (benliğimizi) korumak için acıyla ilgili duyu reseptörlerimizi duyarsızlaştırdığını, bu nedenle her şeyin ilâcının zaman olduğuyla ilgili bir inancın var olduğunu söylemiştiniz. Anlaşılmadığımı, daha doğrusu acımın o kadar da ciddiye alınmadığını düşünüp azıcık kızmıştım size ve sonra, zamanla fark ettim ki, aslında korkuyordum ben. Acı çekmeye devam etmezsem kızıma ihanet edecekmişim gibi geliyordu bana çünkü. Artık daha az ağlıyorum, acımın şiddeti azaldı ama onun değişmeden kaldığını, kızımı unutmadığımı, sadece şiddeti daha az değeri aynı kalan bir acıyla kızımı yaşamaya devam ettiğimi görüyorum. İnsan zaman mıdır Alper Bey, ne dersiniz?
Felsefe tarihinde insanı daha iyi tanımlayan bir filozof tanımıyorum inanın; bilmem, belki ben bilgisizin tekiyim.
