Bencilliğin vücûd bulmuş halidir gözlerimin içine bakman. Göz bebeklerime çekilen mil gibisin, Oysa görüp göreceğim, içinin olmayışıymış. Uzanıp önce elimi tuttun, itiverdin sonra çekilip, Kaldım bıraktığın yerde, bakadurdum hayatın soluk tenine. Bir doğası yoktu aşkın yüzüme üflenen soluğunun, Bilmediğim, bir ruhunun da olmadığıydı. Kuytu bir kasnakta sıkı örülmüş bir nazdın [...]
Çok uzattım yaşamayı, biliyorum. Bilmediğim, seni nasıl seviyor olmaklığımdı. Olmadığım zamanlardaki yoksunluğum, Kokumun tenindeki izlerini örtmek içindi – maya. Sonra telaşla baktım da sana, Dingin ve sessiz süzülüyordu sözlerim yanaklarından. Çok uzaktım yaşamaya, biliyorum. İçim dışıma küsmüştü, Dışım neredeydi kimse bilmiyordu. Ölümün Eros’tan, yaşamın Thanatos’tan öğrenecek nesi vardı? Apriori seviyordum seni, aposteriori terkediyordun beni, [...]
insana yolculuğumun son gününde itiliverdim gemiden sırtımda ses dolu bir çantanın baharat kokusuyla umudun son sıçrayışıydı bilincimin gri hücrelerine süzülen o doğa’l ışık kırıldı bir görünüp optik bir yanılsama olarak elektrikler kesildi çalışamadım örtmenim sorular da beklemediğim yerden geldi hem yaşlanmış zihnimin hem de tozlu odalarında yitip giden uzun ve artık yaşanmış itiş kakış bir [...]
21. yüzyılın ilk çeyreği biterken adına u y g a r l ı k denen bu ne idüğü belirsiz yaşama biçimi insanın en büyük düşmanıdır. Sözde uygarlığın sözde özgürlükçü felsefesi p o s t m o d e r n i z m s e her şeyi, üstelik evrensel olarak iyi diye bildiğimiz her şeyi [...]
Kızım öleli bir yıl oluyor. Siz bana ilk seanslarımızdan birinde, ben bu acının dayanılmaz olduğunu söylediğimde, beynin biz isteyelim istemeyelim kendini (benliğimizi) korumak için acıyla ilgili duyu reseptörlerimizi duyarsızlaştırdığını, bu nedenle her şeyin ilâcının zaman olduğuyla ilgili bir inancın var olduğunu söylemiştiniz. Anlaşılmadığımı, daha doğrusu acımın o kadar da ciddiye alınmadığını düşünüp azıcık kızmıştım size [...]
“Hayat bir sokak köpeğinin başıboş dolaşmasıdır.“ der Garip akımının en uzun yaşayan şairi Melih Cevdet Anday. Yedikule İstanbul’un en eski ve yoksul semtlerinden biridir. Sokaklarında yaz boyu bağırış çağırış içinde onlarca çocuk oynar ve boz renkli müflis sokak köpekleri de apartman ve otomobil gölgelerinde uyuklamaya çalışır. O sokak köpekleri gün dönmeye başlayıp da güneş altında [...]
Sokak beyazı iki kedinin ödipal aşk hikayesi şimdi anlatacağım. Narin, uzunince bacaklı, poposu omuzlarından daha yukarıda, evin uzun koridorunda kesinlikle duvara sürtünerek yürüyen, böylece kendini vahşi hayvanların saldırısından koruyan Ayşe öykünün dişi kahramanı. Edip ise hantal, kısa bacaklı, şişman, biraz aptal, koridoru ortalayarak yürüyen, Ayşe’nin üzerindeyken, onun çıkardığı zevk hırıltılarını her defasında bir tehdit olarak [...]
Çok düşündüm. İçinde bulunduğum bireysel ve toplumsal ruh halini hangi şair daha iyi anlar diye. Edip mi, Turgut mu? “aslında buydu beni geliştiren, aşksızlık!.. aşksızlık büyütür beni yeni bir aşka doğru ve öyle sanıyorum ancak birkaç yıl sürer insanın sebepli umutsuzluğu” Önce Turgut geldi. Açtı kapıyı, ruhumun elinden tuttu ve sakinleştirdi beni. Ama [...]
Dolabın kapağını her açtığımda gömleklerimin arasına sıkışmış yazlık elbiseni görüyorum, görmezden gelmeye çalışarak. O elbiseyi giyerken sırtından dökülen ipeğin hışırtısı… Hayranlıkla sana baktığımı bildiğin için yüzüne yerleşen çapkın umursamazlık… Seni bir daha dolabın önünde telaşla dolanıp, “Giyecek hiçbir şeyim yok!” diye söylenirken göremeyeceğim. Aradın ve bende kalan eşyalarını istedin. Kütüphanenin üstündeki küçük heykelcik, oturmuş ayak [...]
İnsan yazdığı yazının nasıl bir etki yarattığını çoğunlukla bilemiyor, eğer okur onu herhangi bir yolla haberdar etme isteği ya da ihtiyacı duymazsa. Aslında tabii ki üç aşağı beş yukarı tahmin de edebiliyor, Türkiye’deki insan kalitesini bildiği için. Örneğin Adem ile Havva arasındaki ilişkiyi keyifli bir aydınlanma hikâyesi olarak anlatmaya çalıştığım bir yazımda, elma ağacını bilgi [...]
